طیف سنجی رامان به عنوان یک روش آنالیز عنصری برای شناسایی مولکول ها مورد استفاده قرار می گیرد.
اصول این روش بدین صورت است که با تابش امواج الکترومغناطیس، انرژی میان فوتون های تابیده شده و مولکول های ماده انتقال پیدا می کند. در صورتی که فوتون های اولیه انرژی از دست بدهند، طول موج آن ها افزایش می یابد و در صورتی که انرژی دریافت کنند، طول موج ان ها کاهش می یابد.
تست رامان در بسیاری از موارد، به عنوان یک روش مکمل برای طیف سنجی مادون قرمز (FTIR) شناخته می شود. اما یکی از مزایای این روش این است که طیف های رامان در آب تداخل نمی کنند. بنابراین از محلول های آبی می توان طیف_رامان را به دست آورد.
رامان امروزه کاربردهای گسترده ای در علوم مهندسی به ویژه بحث شناسایی و تعیین خواص نانومواد داشته است
ازجمله:
نسبت سیگنال به نویز طیف به طور قابل توجهی بالاتر از نسل قبلی طیف سنج مادون قرمز می باشد.